نایب خاص - خوشدل تهرانی
نایب خاص
شاعر : خوشدل تهرانی
نایب خاص امام بیعدیل |
|
|
مسلم، ن پور برومند عقیل |
مسلم، ن بر شاه دین، نایبمناب |
|
|
چون علی بهر رسول مستطاب |
از رخش، انوار ایمان، منجلی |
|
|
كز عقیلش عقل و غیرت از علی |
آن سفیر بینظیر شاه عشق |
|
|
اوّلینقربانی درگاه عشق |
ز امر سلطان حجازی زی عراق |
|
|
تاخت همچون همّت خود، فرد و طاق |
او نبُد تنها كه من گفتم خطا |
|
|
بود با وی عشق و ایمان و وفا |
بود با او اندر این ره زادِ راه |
|
|
زاد راهش بُد توكّل بر اله |
زین توكّل بُد كه بر بام بلند |
|
|
از سر زین، دشمنان را درفكند |
در تزلزل، جسم و جان خاكیان |
|
|
در تحیّر، دیدهی افلاكیان |
چون درید از دشمنان دین، صفوف |
|
|
خوانْد او را خصم، «سیفٌ مِن سیوف» |
همچو شیری روبهان را بست راه |
|
|
تا ز حیلت در رهش كندند چاه |
هم رسن بر دست ن سرور زدند |
|
|
هم بسی سنگش ز بام و در زدند |
تا مگر ناگفته مانَد مطلبش |
|
|
ظالمی شمشیر كین زد بر لبش |
آه! ازآ ن ساعت كه بر بام بلند |
|
بود زیر تیغ كین ن ارجمند |
|
رو به سوی مكّه از بالای بام | |
بر امام خویشتن گفتا سلام |
|
كای حسین! ای نور چشم مصطفی! |
|
حال من بنْگر، سوی كوفه میا |
|
بود با محبوب خود در گفتوگو |
|
كه جدا كردند سر از جسم او |
|
بر زمین، ن نخل بستان مراد |
|
از سر «دارالاماره» اوفتاد |