مطالب ناب

ads ads ads

موزیک من




موزیک پلیر

رحیم معینی کرمانشاهی

نــــــدارم چشــــــم من، تاب نگــــاه صحـــنه سازيهــــا
من يكـرنگ بيزارم، از اين نيـــرنگ بازيها
زرنگـــي، نارفيقــــــا! نيست اين، چون باز شد دستت
رفيقــان را زپا افكـــندن و گـــردن فرازيها
تو چون كركس، به مشتي استخوان دلبستگي داري
بنــــازم هــــمت والاي بـاز و بي نيازيها
به ميـــــداني كـــــه مـي بنـــدد پاي شهســـــواران را
تو طفل هرزه پو، بايد كني اين تركتازيها
تو ظاهــــرساز و من حقگـــو، ندارد غيــر از اين حاصل
من و از كس بريدنها، تو و ناكس نوازيها
رحيم معيني كرمانشاهي

 

مـن كـه مشغولم بكاردل ، چه تدبيري مرا
منكــــه بيــــزارم ز كــــارگــل ، چه تزويري مرا
منكه سيرابم چنين از چشمه ي جوشان عشق
خلق اگــــر با مــن نمي جوشد ، چـه تاثيري مرا
منكـــه با چشــــم حقارت عالمي را بنگــــــرم
سنگ اگر بر سر بكوبندم ، چه تاثيري مرا...
رحيم معيني كرمانشاهي

 

ســــايـــه بي ادبـــــي خيمـــــــــه چو زد بر سـر مـــــا
خــارهــــا رســـت ز گــــلـــــزار ادب پـــــــــرور مــــــا
دلــــقكان تكـــــيه چــــــو بر مسند ساقي بزدند
پــــر شـــــد از بـاده آلـوده به سم ساغر مــا
بسكه با صورت حق سيرت باطل ديديم
جلوه نور خدا هم نشود باور مـا...
رحيم معيني كرمانشاهي

 

بحث ایمان دگر و جوهر ایمان دگر است
جامــــه پاکـــی دگــر وپاکی دامان دگر است
کــــس ندیدیم کـــــه انکــــار کــــــــند وجدان را
حــــرف وجــــــدان دگـــر و گوهر وجدان دگـر است
کــــس دهـــان را به ثناگـــــویی شیــــطان نگــشود
نفــــی شیطان دگــــر و طاعت شیـــــطان دگــــر است
کـــس نگــــفته است ونگـــــوید کــــــه دد ودیــــو شویــــد
نقــــش انســـــان دگــــــر ومعنــــــی انســــان دگـر است
کــــس نیامـــــد کــــــه ستایــــد ستــــم وتفرقــــــــه را
سخـــن از عـــدل دگـــــــر ، قصه احسان دگــر است
هــــــرکـــــــه دیدم بخدمت کــــمری بست بعهــــد
مــــرد پیمان دگــــــر وبستـــــن پیمان دگر است
هــــرکــــه دیدیــــم بحفظ گـــــله از گرگان بود
قصد قصاب دگر ، مقصد چوپان دگر است...
رحيم معيني كرمانشاهي

 

از نـــدامــــت ســــوختــــم ، يا رب گــــناهـــــم را ببخــــش
مـــو سپيـــد از غـــــم شـــدم،روي سياهــــم را ببخــش
ظلـــم را نشناختــــم ، ظالــــم ندانستم كـــه كــيست
گـــوشه چشــــمي باز كـــردم ،اشتباهـــم را ببخش
ابر رحــــمت را بفـــرما ، سايــــه اي آرد بــــه پيش
ايـــن ســـر بي ســـايبــــان بـي پناهم راببخش
از گـــــلويم گــــر صدايــــي نابجــــا آمـــد برون
توبه كـــردم، سينه پر اشـك وآهم را ببخش
خــــورشيد دگـــــر نـــور دلاويـــــز نـــــدارد
مــه پرتو مـــات هـــوس انگــــيز نــــدارد
در باد بهاري زبس آشوب خزان است
گـــل وحشتي از غـــارت پاييز ندارد
رحيم معيني كرمانشاهي

 

بـه پنـدار تــــو:
جهانم زيباست!
جامه ام ديباست!
ديــــــده ام بيناست!
زيـانـــم گـــــــــوياست!
قفســــم طلاســـــــــــت!
به اين ارزد كه دلم تنهاست؟
رحيم معيني كرمانشاهي

 

آنكــــس كـــــه نــدارد هنـــر عشـــق و محبت
زو رحـــــــم مجوييد كه اين نيز ندارد
آلــــوده ام امــــا همــــه شب غـــرق مناجات
با دوست سخن اينهمه پرهيز ندارد
گــــيتي همه اويست و هم او هيچ بجز لطف
از وســـع نظـــر با مــــن ناچيز ندارد
عــاشـــق ز ســـر مستي اگـــر كــرد خطايي
معشــــــوق كه بحث گله آميز ندارد
ســر گـــــرمي بازار جهان داد و ستد هاست
آن وام خداييست كـــــــه واريز ندارد
رحيم معيني كرمانشاهي

 

ميگريم و مـي خندم ، ديوانه چنين بايد
ميــوزم وميسازم ، پـــــروانـــــه چنين بايد
مي كوبم ومــــي رقصم ، مـي نالم وميخوانم
در بـــزم جهــــان شـــــور، مســـتانه چنيآن بايد
مــــن اين همـــــــه شيدايــي ، دارم ز لـــب جامي
در دســـت تــــــو اي ســــاقي ، پيمانــه چنيـــــن بايد
خلــقــــم زپـــــي افـتـادنــــــد ، تا مســــت بگـــــــــيرندم
در صحــــبت بــــي عقـــــلان ، فرزانــــه چنين بــــايــــــــد
يكــــسو بـــــــردم عــــارف ، يكــــــسو كشــــدم عامي
بازيچــــــه ي هــــر دستــــــــي ، طفلانه چنين بايد
مــــوي تــــو و تســـــــــبيح شيخم ، بدر از ره برد
يا دام چــنان بايـــد ، يــا دانــــه چنيـــــــن بايـــد
بر تربت من جانا ، مستي كن ودست افشان
خنـديــدن بر دنيــــا ، رندانـــــه چنيــن بايد
رحيم معيني كرمانشاهي

 

مــــن چـه گـــــويم ، كـــــه راز دل مــــن پــــــــــي ببريد
ره بســـــر منــــزل شــــوريده دلان ، كــــــــــي ببريد
ســـــــاز آن ســــــوز نــــــدارد بنـــــالد بــــا مـــــــا
بهــــر تسكــــين دل ســـوختگـــــان ، ني ببريد
هر كجا محفل گرمي است كه رنگي خواهد
قدحي خون دل ما ، عوض مي ببريد...
رحیم معینی کرمانشاهی

 

من نگويم ، كه بدرد دل من گوش كنيد
بهتـــر آنست كــــه اين قصه فراموش كنيد
عـــاشــقان را بگــــذاريــــــد بنالنـــد هـمـــــه
مصلحت نيســــت ، كه اين زمزمه خاموش كنيد
بعــــد مـــن ســـوگ مگـــيريد ، نيــــــرزد به خدا
بهر هر زرد رخي ، خويش سيه پوش كنيد...
سـخن ســــوختگـان طرح جنون مي ريزد
عاقلان ، گـــفته عشاق فراموش كنيد
رحيم معيني كرمانشاهي

 

مدار چرخ،به کجداریش نمی ارزد
دو روز عمر،به این خواریش نمی ارزد
سیـــاحت چمـــن عشــق،بهر طایر دل
بـــه خستگــــی و گرفتاریش نمی ارزد...
نـــوازش دل رنجیـــده ام مکــــن ای عشق
کـــه خشـــم یار به دلـــداریش نمــــــی ارزد
بـــه نقش ظاهـــر این زندگی،چه می کوشید
بنـــا شکــسته،بــــه گــــلکـــــاریش نمــــی ارزد
بگـــــو به یوســـف کــــنعان،عـــزیز مصــــر شــــدن
بـــــه کـــــــوری پـــــــدر و زاریــــــش نـــمـــــــی ارزد
در ایـــن زمــــانــه مــــــجـــوییــــد از کــــســـی یــاری
کـــــه خــــود بــــه مــــنت آن یاریــــــش نـــمـــــــی ارزد
رحيم معيني كرمانشاهي

 

مـــا وقار كـــوه را گاهي بكاهي ديده ايم
مــــا ورا آنچـــه مي بينيد ، گـــــاهي ديده ايم
سالك روشن دليم ، از گم شدن تشويش نيست
جـــــاي پاي دوست را ، در كـــــــــوره راهي ديده ايم
عــــاشق بـــــي پـا و ســـر شو ، چونكـــه بسيار از فلك
كـــــجرويها در بســـاط كــــج كـــــلاهي ديـــده ايـــــــم...
اي بدســـــت آورده قـــدرت ، كار خلق اسان مگــــير
عالمي در خون كشيدن ، ز اشتباهي ديده ايم
از نــواي بينوايان ، اينقـــــدر غافل مبـــــاش
بارهـــا تاثير صد آتش ، به آهي ديده ايم 
رحيم معيني كرمانشاهي

 

ســــر درون ســـــینه بـــــردم تــــــــا بـبینـــــم خویــــــش را
طـعــــــــمه دنـــدان گـــــــرگ آز دیـــــــدم میـــــــــــــش را
هرکـــه از این خوان هستی جرعه نوش غفلت است
آخـــرش چـــون مــــن بجـــــان باید خریدن نیش را
پــــرتـــــوی در راهـــــم افکــــن، ای چراغ عافیت
تـــــا بجویــــــــم مقصـــــد افتـاده اندر پیش را
عمر سودا نیست، ای سوداگران خود پرست
بیشـتر جــــــو، بیشتــــر دارد زیـــان بیـــــش را
جــــان بـــــدر بـــرد آنکه سودای جهانداری نداشت
ای جـــــوان کـــــن گــــوش پنــــــد پیر خیر اندیش را
گـــــر ســــری آزاده میــــخواهـــی رهــــا کــــن زور و زر
ایــن تعلقهـــاست کــــافزون مــــی کــــند تشــــویش را...
رحیم معینی کرمانشاهی

 

حاجـــی تو حجـــازی شو ، من کـــــــــعبه در آغوشم
آن نـــــور کــــه مــــن بینم هــــــر کـــــور نمی بیند
این نامه که من دارم ، باز است و بسی خوانا
محروم نمی خواند ، مغرور نمی بیند...
رحيم معيني كرمانشاهي

گلچین اشعار فروغی بسطامی

كی رفته ای ز دل كه تمنا كنم تو را؟
كی بوده ای نهفته كه پیدا كنم تو را؟
غیبت نكرده ای كه شوَم طالب حضور
پنهان نگشته ای كه هویدا كنم تو را 
با صد هزار جلوه برون آمدی كه من
با صد هزار دیده تماشا كنم تو را 
چشم به صد مجاهده آیینه ساز شد
تا من به یك مشاهده شیدا كنم تو را 
بالای خود در آینـﮥ چشم من ببین 
تا با خبر ز عالم بالا كنم تو را 
مستانه كاش در حرم و دیر بگذری 
تا قبله گاه مؤمن و ترسا كنم تو را 
خواهم شبی نقاب ز رویت برافكنم 
خورشید كعبه، ماه كلیسا كنم تو را 
گر افتد آن دو زلف چلیپا به چنگ من
چندین هزار سلسله در پا كنم تو را
طوبی و سدره گر به قیامت به من دهند
یكجا فدای قامت رعنا كنم تو را 
زیبا شود به كارگِه عشق كار من 
هر گه نظر به صورت زیبا كنم تو را
رسوای عالمی شدم از شور عاشقی 
ترسم خدا نخواسته رسوا كنم تو را فروغی بسطامی


 

مردان خدا پرده ي پندار دريدند
يعني همه جا غير خدا يار نديدند 
هر دست که دادند همان دست گرفتند
هر نکته که گفتند همان نکته شنيدند 
يک طايفه را بهر مکافات سرشتند
يک سلسله را بهر ملاقات گزيدند 
یک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند
یک زمره به حسرت سر انگشت گزیدند 
جمعي به در پير خرابات خرابند
قومي به بر شيخ مناجات مريدند 
يک جمع نکوشيده رسيدند به مقصد
يک قوم دويدند و به مقصد نرسيدند 
فرياد که در رهگذر آدم خاکي
بس دانه فشاندند و بسي دام تنيدند 
همت طلب از باطن پيران سحرخيز
زيرا که يکي را ز دو عالم طلبيدند 
زنهار مزن دست به دامان گروهي
کز حق ببريدند و به باطل گرويدند 
چون خلق در آيند به بازار حقيقت
ترسم نفروشند متاعي که خريدند 
کوتاه نظر غافل از آن سرو بلند است
کاین جامعه به اندازه هر کس نبریدند 
مرغان نظرباز سبک سير فروغي
از دامگه خاک بر افلاک پريدند فروغی بسطامی


 

از کشت عمل بس است یک خوشه مرا
در روی زمین بس است یک گوشه مرا
تا چند چو کاه گرد خرمن گردیم
چون مرغ بس است دانه‌ای توشه مرا فروغی بسطامی

 


تا قبله ی ابروی تو ای یار کج است
محراب دل و قبلهٔ احرار کج است
ما جانب قبلهٔ دگر رو نکنیم
آن قبله مراست گر چه بسیار کج است فروغی بسطامی

 

یک شب آخر دامن آه سحر خواهم گرفت
داد خود را زان مه بیدادگر خواهم گرفت
چشم گریان را به طوفان بلا خواهم سپرد
نوک مژگان را به خوناب جگر خواهم گرفت
نعره ها خواهم زد ودر بحر وبر خواهم فتاد
شعله ها خواهم شد ودر خشک وتر خواهم گرفت
انتقامم را ز زلفش موبه مو خواهم کشید
آرزویم را ز لعلش سر به سر خواهم گرفت
یا به زندان فراقش بی نشان خواهم شدن
یا گریبان وصالش بی خبر خواهم گرفت
یا بهار عمر من رو به خزان خواهد نهاد
یا نهال قامت او را به بر خواهم گرفت
یا به پایش نقد جان بی گفت وگو خواهم فشاند
یا زدستش آستین بر چشم تر خواهم گرفت
یا به حاجت دربرش دست طلب خواهم گشود
یا به حجت از درش راه سفر خواهم گرفت
یا لبانش را زلب همچون شکر خواهم مکید
یا میانش را به بر همچون کمر خواهم گرفت
گر نخواهد داد من امروز داد،آن شاه حسن
دامنش فردا به نزد دادگر خواهم گرفت
باز اگر بر منظرش روزی نظر خواهم فکند
کام چندین ساله را از یک نظر خواهم گرفت فروغی بسطامی

 

تا دست ارادت به تو داده‌ست دلم
دامان طرب ز کف نهاده‌ست دلم
ره یافته در زلف دل آویز کجت
القصه به راه کج فتاده‌ست دلم فروغی بسطامی

 

چنین که برده شراب لبت ز دست مرا
مگر به دامن محشر برند مست مرا
چگونه از سرکویت توان کشیدن پای
که کرده هر سر موی تو پای بست مرا
کبود شد فلک از رشک سربلندی من
که عشق سرو بلند تو ساخت پست مرا
بدین امید که یک لحظه با تو بنشینم
هزار ناوک حسرت به دل نشست مرا
به نیم بوسه توان صد هزار جان دادن
از آن دو لعل می‌آلود می‌پرست مرا
کنون نه مست نگاه تو گشتم ای ساقی
که هست مستی این باده از الست مرا
نشسته خیل غمش در دل شکستهٔ من
درست شد همه کاری از این شکست مرا
خوشم به سینهٔ مجروح خویشتن یا رب
جراحتش مرساد آن که سینه خست مرا
پرستش صنمی می‌کنم فروغی سان
که عشقش از پی این کار کرده هست مرا فروغی بسطامی

 

من که مشتاقم به جان برگشته مژگان تو را
هوشیاری مشکل است البته مستان تو را 
گر بدینسان نرگس مست تو ساغر می‌دهد
بهر حور از دست نتوان داد دامان تو را 
وعده فردای زاهد قسمت امروز نیست
کاو به خاطر آورد خاطر پریشان تو را 
جز سر زلف پریشانت نمی‌بینم کسی
سالها بیهوده رفتم خاک میدان تو را 
ای دریغ از تیغ ابرویت که خون غیر ریخت
صبح‌دم بیند اگر چاک گریبان تو را 
هرگز از جیب فلک سر بر نیارد آفتاب
گر بر افشانند زلف عنبر افشان تو را 
دامن آفاق را پر عنبر سارا کنند
تا به کام دل نبوسم لعل خندان تو را 
چشم گریان مرا از گریه نتوان منع کرد
ترسم آسیبی رسد شمع شبستان تو را 
آه سوزان را فروغی اندکی آهسته تر فروغی بسطامی

 

تا دل به برم هوای دل‌بر دارد
افسانهٔ عشق دل‌بر از بر دارد
دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری
دل از دل‌بر چگونه دل بر دارد فروغی بسطامی

 

تا صورت زیبای تو از پرده عیان شد 
یک باره پری از نظر خلق نهان شد 
گر مطرب عشاق تویی رقص توان کرد 
ور ساقی مشتاق تویی مست توان کرد 
گیسوی دلاویز تو زنجیر جنون گشت 
بالای بلا خیز تو آشوب جهان شد 
نقدی که به بازار تو بردیم تلف گشت 
سودی که ز سودای تو کردیم زیان شد 
جان از الم هجر تو بی صبر و سکوت گشت 
تن از ستم عشق تو بی تاب و توان شد 
هم قاصد جانان سبک از راه نیامد 
هم جان گرانمایه به تن سخت گران شد 
چشمم همه دم در ره آن ماه گهر ریخت 
اشکم همه جا در پی آن سرو روان شد فروغی بسطامی

 

این دل که به شهر عشق سرگشتهٔ تست
بیمار و غریب و در به در گشتهٔ تست
برگشتگی بخت و سیه روزی او
از مژگان سیاه برگشتهٔ تست فروغی بسطامی

حکایتی از گلستان

ثناگویی امیر دزدان...

شاعری پیش امیر دزدان رفت و ثنایی بر او بگفت. فرمود تا جامه ازو برکنند و از ده به در کنند. مسکین، برهنه به سرما همی رفت... سگان در قفای وی افتادند. خواست تا سنگی بردارد و سگان را دفع کند. در زمین یخ گرفته بود. عاجز شد، گفت: این چه حرامزاده مردمانند، سگ را گشاده اند و سنگ را بسته! امیر از غرفه بدید و بشنید و بخندید، گفت: ای حکیم، از من چیزی بخواه. گفت جامه خود را می خواهم اگر انعام فرمایی. رضینا من نوالک بالرحیل.

امیدوار بود آدمی به خیر کسان 
مرا به خیر تو امٌید نیست،شر مرسان

سالار دزدان را رحمت بر وی آمد و جامه باز فرمود و قبا پوستینی، بر او مزید کرد و درمی چند.

ترفندهای اساسی شیطان

شیطان از کار خود دست می کشد...

می گویند روزی شیطان تصمیم گرفت که از کار خود دست بکشد، بنابراین اعلام کرد که می خواهد ابزارش را به قیمتی مناسب به فروش بگذارد. پس وسایل کارش را به نمایش گذاشت که شامل خودپرستی، نفرت، ترس، خشم، حسادت، شهوت، قدرت طلبی و غیره می شد.
اما یکی از این ابزار، بسیار کهنه و کار کرده به نظر می رسید و شیطان حاضر نبود که آن را به قیمت ارزان بفروشد. کسی از او پرسید : این وسیله گران قیمت چیست؟ شیطان گفت:این نومیدی و افسردگی ست.
پرسیدند : چرا این همه گران است؟ 
شیطان گفت : زیرا این وسیله برای من بیش از این ابزار دیگر مؤثر بوده است. هرگاه سایر وسایلم بی اثر می شوند، تنها با این وسیله می توانم قلب انسان ها را بگشایم و کارم را انجام دهم. اگر بتوانم کسی را وادارم که احساس ناامیدی، یأس، دلسردی، مطرود بودن و تنهایی کند، می توانم هرچه که می خواهم با او بکنم. من این وسیله را روی همه ی انسان ها امتحان کرده ام و به همین دلیل این همه کهنه است.

راست گفته اند که شیطان دارای دو ترفند اساسی ست که یکی از آنها دلسرد کردن ماست، به این ترتیب برای مدنی نمی توانیم مفید باشیم.
ترفند دیگر تردید افکندن در دل ماست تا ایمانمان نسبت به خدا و خودمان ضعیف شود.
پس مراقب این دو ترفند باشیم!

برگرفته از: کتاب از آن سوها ـ جی پی واسوانی

دو مرده

دو مرده

شما هم اگر آن روز صبح از خیابان باریکی که باب همایون را به ناصرخسرو وصل می کند می گذشتید، حتماً لاشه ی او را می دیدید. کنار جوی آب، نزدیک هشتی گودی که سه در خانه در آن باز می شود، افتاده بود. یک دست و یک پایش هنوز توی جوی آب بود. و مردم دور او جمع شده بودند و پرحرفی می کردند.
دو نفر پاسبان، با دو ورق کاغذ بزرگ، از راه رسیدند و مردم را کنار زدند.
 اول گونی پاره ای را که به جز شلوارش، تنها لباس او بود از روی دوشش برداشتند؛ تکانش دادند و چون چیزی از آن نیفتاد به کنارش نهادند و آن پاسبانی که کاغذ و قلم را به دست گرفته بود، پس از نوشتن جمله های فورمول مانند گزارش، چنین افزود: - یک گونی پاره.
پاسبان دیگر به جستجو پرداخته بود و آن اولی، زیر هم و ردیف می نوشت:
- یک کبریت آمریکایی نیمه کاره.
- پنج تا سیگار له شده، لای کاغذ روزنامه.
- دو ریال و نیم پول.
- یک شناسنامه ی دفترچه ای بدون عکس.
- یک تیغه ی قلم تراش زنگ زده. - همین؟ و خواست زیر گزارش را امضا کند که آن دیگری همان طور که سرش پایین بود و هنوز جیب های شلوار مرده را می گشت، گفت:
- و یک شلوار.
یک شلوار هم اضافه کردند و بعد زیر گزارش را هر دو امضا کردند و ... و به این طریق، دفتر زندگی یک آدم را فرو بستند.
نه سیاه شده بود و نه چشمش باز مانده بود. با قیافه ای آسوده و سیمایی مطمئن، هنوز کنار جوی آب دراز کشیده بود. گویا خواب بود.
چند نفر که کنار هشتی ایستاده بودند؛ با زنی که لای در یکی از خانه ها را باز کرده بود، صحبت می کردند. آن زن می گفت: دیشب که می خواسته آب بندازه؛ توی هشتی آن ها قدم می زده و هر چه به او گفته بوده: عمو چی کار داری؟ جواب نداده بوده. بعد که آمده بوده آب را ببندد؛ کنار جوی آب نشسته بوده و دست و پای خود را می شسته و بعد هم که می خواسته کوزه را از سر جو آب کند، دیده بوده که همون جا، مثل این که خوابش برده ... همین.
اتوبوسی که از آن خیابان تنگ می خواست بگذرد، مردم را وادار می کرد که از سر راه کنار بروند. عده ای دور او حلقه زده بودند. دیگران که بیشتر کار داشتند فقط سر خود را چند ثانیه بر می گرداندند؛ بعضی چشم خود را به هم می گذاشتند و زیر لب چیزی می گفتند و بعضی دیگر قدم تندتر می کردند؛ گویا می خواستند از مرگ فرار کنند. بعضی هم کوچک ترین تغییری در خود نشان نمی دادند و خونسرد و بی اعتنا می گذشتند.

ظهر همان روز، یکی دو خیابان آن طرف تر، نعش یک آدم دیگر را روی دوش می بردند. میت و جمعیت انبوه مشایعت کنندگان به قدری می رفتند که انگار کوه احد را به دوش داشتند. شاید ثواب های میت بود و شاید پول های او که به صورت جمعیت بیرون از شمار مشایعان در آمده بود و میت را سنگین به جلو می برد. جمعیت شانه به شانه لای هم وول می زدند . بی شک اگر مرده ثواب کار بود و اگر ملائکه ای چند، از عالم اعلی به تشییع او فرمان یافته بودند؛ جز این که قدم بر سر مردم دیگر بگذارند، چاره ای نداشتند. عبور و مرور بند آمده بود.
دو سه نفر زن، با چادر نمازهای رنگ و رو رفته کنار خیابان خود را به دیوار چسبانده بودند. یکیشان گفت:
- چندتا بچه داره؟ - دیگری جواب داد:
- ده تا پسر و یه دونه دختر شوهردار. دوتام زن داره.
- وصیت کرده؟
- نه؟ گور به گور شده ناغافل سکته کرد.
و همان زن اولی با قیافه ای تأثربار افزود:
- بیچ چاره ها ! من دلم برا بچه هاش می سوزه.
- واسه ی چی؟ برو دلت برای بابا مرده های خودت بسوزه! چه صاف صادق!
- آخه، یتیم چه ها، تا حالا راحت و آسوده می خوردن و راه می رفتن، حالا این همه ملک و املاک رو کی ضبط و ربط کنه؟
جمعیت هنوز از جلوی دکان ها و ساختمان های اجاره ای خود میت عبور می کرد. مستأجران او بعضی دم در دکان آمده بودند و همان جا برای حساب های پس افتاده ی خود که باید با وارث های او برسند، نقشه های تازه می ریختند. و آن دیگران که خیال های دیگری هم داشتند شانه به زیر تابوت داده بودند و حاضر نشده بودند صاحب ملک خود را به ماشین نعش کش بسپارند. پاسبان ها هم برای حفظ انتظامات دخالت کرده بودند.

بیچاره پاسبان ها ! کسی نفهمید برای کاغذی که گزارش آن مرده ی کنار جوی را در آن نوشتند چه قدر مایه گذاشته بودند؟ آیا از دو ریال و نیم بیشتر بود؟! شاید. و شاید کاغذها را هم تلکه شده بودند ... !
و به هر جهت اگر رییس شان بازخواست نمی کرد، پول دوتا چایی در آمده بود.

برگرفته از کتاب دید و بازدید- جلال آل احمد

تاریخچه ایام

امروز
نه آغاز و نه انجام جهان است


ای بس غم و شادی


که پسِ پرده نهان است


گر مردِ رهی غم مخور از دوری و دیری


دانی که رسیدن هنرِ گامِ زمـــان است...


دردا و دریغا که در این بازیِ خونین


بازیچه ی ایام "دل آدمیان" است...

سخنان ناب , سخنان بزرگان , جملات ناب 5

بزرگان ، تخم مهر و آزادی می پراکنند . حکیم ارد بزرگ






آرزو ریشه حیات ماست . اگرچه ای ریشه حیات ما را به تدریج می سوزاند . ولی همین ریشه مایه زندگی است . نیچه






اگر خوب دقت كنید موضوع راز قدرت نیات ما تنها باید چشمهایمان راخوب با كنیم و نگاه كنیم می توانید مصداق قانون جاذبه را ببینید بیشتر ازبیمار حرف می زند خودش بیمار است بیشتر از ثروت حرف می زند ثروتمند است درواقع تمام چیزهایی شما تجربه می كنید . جان دمارتینی


 


مردمی که ، نام نامداران و اساطیر خویش را پاک می کنند ، فرزندانشان را بی پناه ساخته اند ، فرزندان چنین دودمانی به نامداران کشورهای دیگر دل خواهند بست . حکیم ارد بزرگ






هر اقدام بزرگی ابتدا محال به نظر می رسد . کارلایل


 


ایده ها الگوهای ازلی ای هستند که در قلمرو ذاتها یا هستی های حقیقی وجود دارند که آدمیان تنها هنگامی که خود را از توجه به جزئیات ، در اینجا و اکنون (مکان و زمان) فارغ سازند وارد آن قلمرو می شوند . شوپنهاور


 


بیچاره مردمی که قهرمان ندارند . حکیم ارد بزرگ






فعالیت تازه و جاندار تنها راه غلبه بر فلاكت است . گوته






آنگاه كه آدمی (( چرایی / غایت چیست )) زندگی خویش را می شناسد ؛ آنگاه است كه او از هر (( چگونه ؟ )) آسوده خاطر می شود. آدمی مشتاق نیكبختی نیست ؛ تنها انگلیسی چنین است . فردریش نیچه

شانه ات را دیر آوردی

شانه ات را دیر آوردی ســرم را بــــاد برد
خشت خشت و آجر آجر پیکرم را باد برد


آه ای گنجشکهای مضطرب شرمنده ام


لانه ی بر شاخه هــــای لاغرم را باد برد


من بلوطی پیــر بـودم پای یک کـــوه بلند


نیمم آتش سوخت ، نیم دیگرم را باد برد


از غزلهایم فقط خاکستری مانده بـه جا


بیت های روشن و شعله ورم را باد برد


با همین نیمه همین معمولی ساده بساز


دیــــر کردی نیمـه ی عاشق ترم را باد برد 


بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت


وا نشد بدتر از آن بـــال و پـرم را بـــاد بـرد

مرگ رنگ

رنگی کنار شب
بی حرف مرده است.
مرغی سیاه آمده از راههای دور
می خواند از بلندی بام شب شکست.
سرمست فتح آمده از راه
این مرغ غم پرست.
در این شکست رنگ
از هم گسسته رشته هر آهنگ.
تنها صدای مرغک بی باک
گوش سکوت ساده می آراید
با گوشوار پژواک.
مرغ سیاه آمده از راههای دور
بنشسته روی بام بلند شب شکست
چون سنگ ، بی تکان.
لغزانده چشم را
بر شکل های درهم پندارش.
خوابی شگفت می دهد آزارش:
گل های رنگ سر زده از خاک های شب.
در جاده های عطر
پای نسیم مانده ز رفتار.
هر دم پی فریبی ، این مرغ غم پرست
نقشی کشد به یاری منقار.
بندی گسسته است.
خوابی شکسته است.
رویای سرزمین
افسانه شکفتن گل های رنگ را
از یاد برده است.
بی حرف باید از خم این ره عبور کرد:
رنگی کنار این شب بی مرز مرده است. 

و چه تنها

ای درخور اوج ! آواز تو در کوه سحر، و گیاهی به نماز.
غم ها را گل کردم، پل زدم از خود تا صخره دوست.
من هستم، و سفالینه تاریکی ، و تراویدن راز ازلی.
سر بر سنگ ، و هوایی که خنک، و چناری که به فکر، و روانی که پر از ریزش دوست.
خوابم چه سبک، ابر نیایش چه بلند، و چه زیبا بوته زیست، و چه تنها من !
تنها من ، و سر انگشتم در چشمه یاد ، و و کبوترها لب آب.
هم خنده موج، هم تن زنبوری بر سبزه مرگ ، و شکوهی در پنجه باد.
من از تو پرم ، ای روزنه باغ هم آهنگی کاج و من و ترس !
هنگام من است ، ای در به فراز، آی جاده به نیلوفر خاموش پیام! 

پادمه

می رویید. در جنگل ، خاموشی رویا بود.
شبنم بر جا بود.
درها باز، چشم تماشا باز، چشم تماشاتر، و خدا در هر ... آیا بود؟
خورشیدی در هر مشت: بام نگه بالا بود.
می بویید. گل وا بود؟ بوییدن بی ما بود: زیبا بود.
تنهایی ، تنها بود.
نا پیدا، پیدا بود.
او آنجا، آنجا بود.

جامهٔ عرفان



به درویشی، بزرگی جامه‌ای داد
که این خلقان بنه، کز دوشت افتاد


چرا بر خویش پیچی ژنده و دلق
چو می‌بخشند کفش و جامه‌ات خلق


چو خود عوری، چرا بخشی قبا را
چو رنجوری، چرا ریزی دوا را


کسی را قدرت بذل و کرم بود
که دیناریش در جای درم بود


بگفت ای دوست، از صاحبدلان باش
بجان پرداز و با تن سرگران باش


تن خاکی به پیراهن نیرزد
وگر ارزد، بچشم من نیرزد


ره تن را بزن، تا جان بماند
ببند این دیو، تا ایمان بماند


قبائی را که سر مغرور دارد
تن آن بهتر که از خود دور دارد


از آن فارغ ز رنج انقیادیم
که ما را هر چه بود، از دست دادیم


از آن معنی نشستم بر سر راه
که تا از ره شناسان باشم آگاه


مرا اخلاص اهل راز دادند
چو جانم جامهٔ ممتاز دادند


گرفتیم آنچه داد اهریمن پست
بدین دست و در افکندیم از آندست


شنیدیم اعتذار نفس مدهوش
ازین گوش و برون کردیم از آن گوش


در تاریک حرص و آز بستیم
گشودند ار چه صد ره، باز بستیم


همه پستی ز دیو نفس زاید
همه تاریکی از ملک تن آید


چو جان پاک در حد کمال است
کمال از تن طلب کردن وبال است


چو من پروانه‌ام نور خدا را
کجا با خود کشم کفش و قبا را


کسانی کاین فروغ پاک دیدند
ازین تاریک جا دامن کشیدند


گرانباری ز بار حرص و آز است
وجود بی تکلف بی نیاز است




مکن فرمانبری اهریمنی را
منه در راه برقی خرمنی را


چه سود از جامهٔ آلوده‌ای چند
خیال بوده و نابوده‌ای چند


کلاه و جامه چون بسیار گردد
کله عجب و قبا پندار گردد


چو تن رسواست، عیبش را چه پوشم
چو بی پرواست، در کارش چه کوشم


شکستیمش که جان مغزست و تن پوست
کسی کاین رمز داند، اوستاد اوست


اگر هر روز، تن خواهد قبائی
نماند چهرهٔ جان را صفائی


اگر هر لحظه سر جوید کلاهی
زند طبع زبون هر لحظه راهی

جان و تن

کودکی در بر، قبائی سرخ داشت
روزگاری زان خوشی خوش میگذاشت


همچو جان نیکو نگه میداشتش
بهتر از لوزینه می‌پنداشتش


هم ضیاع و هم عقارش می‌شمرد
هر زمان گرد و غبارش می‌سترد


از نظر باز حسودش می‌نهفت
سر خیش میدید و چون گل میشکفت


گر بدامانش سرشکی میچکید
طفل خرد، آن اشک روشن میمکید


گر نخی از آستینش میشکافت
بهر چاره سوی مادر میشتافت


نوبت بازی بصحرا و بدشت
سرگران از پیش طفلان میگذشت


فتنه افکند آن قبا اندر میان
عاریت میخواستندش کودکان


جمله دلها ماند پیش او گرو
دوست میدارند طفلان رخت نو


وقت رفتن، پیشوای راه بود
روز مهمانی و بازی، شاه بود


کودکی از باغ می‌آورد به
که بیا یک لحظه با من سوی ده


دیگری آهسته نزدش می‌نشست
تا زند بر آن قبای سرخ دست


روزی، آن رهپوی صافی اندرون
وقت بازی شد ز تلی واژگون


جامه‌اش از خار و سر از سنگ خست
این یکی یکسر درید، آن یک شکست


طفل مسکین، بی خبر از سر که چیست
پارگیهای قبا دید و گریست


از سرش گر جه بسی خوناب ریخت
او برای جامه از چشم آب ریخت


گر بچشم دل ببینیم ای رفیق
همچو آن طفلیم ما در این طریق


جامهٔ رنگین ما آز و هوی است
هر چه بر ما میرسد از آز ماست


در هوس افزون و در عقل اندکیم
سالها داریم اما کودکیم


جان رها کردیم و در فکر تنیم
تن بمرد و در غم پیراهنیم

ذره



شنیده‌اید که روزی بچشمهٔ خورشید
برفت ذره بشوقی فزون بمهمانی


نرفته نیمرهی، باد سرنگونش کرد
سبک قدم نشده، دید بس گرانجانی


گهی، رونده سحابی گرفت چهرهٔ مهر
گهی، هوا چو یم عشق گشت طوفانی


هزار قطرهٔ باران چکید بر رویش
جفا کشید بس، از رعد و برق نیسانی


هزار گونه بلندی، هزار پستی دید
که تا رسید به آن بزمگاه نورانی


نمود دیر زمانی به آفتاب نگاه
ملول گشت سرانجام زان هوسرانی


سپهر دید و بلندی و پرتو و پاکی
بدوخت دیدهٔ خودبین، ز فرط حیرانی


سئوال کرد ز خورشید کاین چه روشنی است
در این فضا، که ترا میکند نگهبانی


بذره گفت فروزنده مهر، کاین رمزیست
برون ز عالم تدبیر و فکر امکانی


بتخت و تاج سلیمان، چکار مورچه را
بس است ایمنی کشور سلیمانی


من از گذشتن ابری ضعیف، تیره شوم
تو از وزیدن بادی، ز کار درمانی


نه مقصد است، که گردد عیان ز نیمهٔ راه
نه مشکل است، که آسان شود بسانی


هزار سال اگر علم و حکمت آموزی
هزار قرن اگر درس معرفت خوانی


بپوئی ار همهٔ راههای تیره و تار
بدانی ار همهٔ رازهای پنهانی


اگر بعقل و هنر، همسر فلاطونی
وگر بدانش و فضل، اوستاد لقمانی


بسمان حقیقت، بهیچ پر نپری
به خلوت احدیت، رسید نتوانی


در آنزمان که رسی عاقبت بحد کمال
چو نیک در نگری در کمال نقصانی


گشود گوهری عقل گر چه بس کانها
نیافت هیچگه این پاک گوهر کانی


ده جهان اگر ایدوست دهخدای نداشت
که مینمود تحمل به رنج دهقانی


بلند خیز مشو، زانکه حاصلی نبری
بخز فتادن و درماندن و پشیمانی


بکوی شوق، گذاری نمیکنی، پروین
چو ذره نیز ره و رسم را نمیدانی

روح آزاد

تو چو زری، ای روان تابناک
چند باشی بستهٔ زندان خاک


بحر مواج ازل را گوهری
گوهر تحقیق را سوداگری


واگذار این لاشهٔ ناچیز را
در نورد این راه آفت خیز را


زر کانی را چه نسبت با سفال
شیر جنگی را چه خویشی با شغال


باخرد، صلحی کن و رائی بزن
کژدم تن را بسر، پائی بزن


هیچ پاکی همچو تو پاکیزه نیست
گوش هستی را چنین آویزه نیست


تو یکی تابنده گوهر بوده‌ای
رخ چرا با تیرگی آلوده‌ای


تو چراغ ملک تاریک تنی
در سیاهی‌ها، چو مهر روشنی


از نظر پنهانی، از دل نیستی
کاش میگفتی کجائی، کیستی


محبس تن بشکن و پرواز کن
این نخ پوسیده از پا باز کن


تا ببینی کنچه دید ماسواست
تا بدانی خلوت پاکان جداست


تا بدانی صحبت یاران خوشست
گیر و دار زلف دلداران خوشست


تا ببینی کعبهٔ مقصود را
بر گشائی چشم خواب آلود را


تا نمایندت بهنگام خرام
سیرگاهی خالی از صیاد و دام


تا بیاموزند اسرار حقت
تا کنند از عاشقان مطلقت


تا تو، پنهان از تو، چون و چندهاست
عهدها، میثاقها، پیوندهاست


چند در هر دام، باید گشت صید
چند از هر دیو، باید دید کید


چند از هر تیغ، باید باخت سر
چند از هر سنگ، باید ریخت پر


مرغک اندر بیضه چون گردد پدید
گوید اینجا بس فراخ است و سپید


عاقبت کان حصن سخت از هم شکست
عالمی بیند همه بالا و پست


گه پرد آزاد در کهسارها
گه چمد سر مست در گلزارها


گاه بر چیند ز بامی دانه‌ای
سر کند خوش نغمهٔ مستانه‌ای


جست و خیز طائران بیند همی
فارغ اندر سبزه بنشیند دمی


بینوائی مهره‌ای تابنده داشت
کاز فروغش دیده و دل زنده داشت


خیره شد فرجام زان جلوه‌گری
بردش از شادی بسوی گوهری


گفت این لعلست، از من میخرش
گفت سنگست این، چه خوانی گوهرش


رو، که این ما را نمی‌آید بکار
گر متاعی خوبتر داری بیار


دکهٔ خر مهره، جای دیگر است
تحفهٔ گوهر فروشان، گوهر است


برتری تنها برنگ و بوی نیست
آینهٔ جان از برای روی نیست


تا نداند دخل و خرجش چند بود
هیچ بازرگان نخواهد برد سود


چشم جانرا، بی نگه دیدارهاست
پای دل را، بی قدم رفتارهاست

روح آزرده



بشکوه گفت جوانی فقیر با پیری
بروزگار، مرا روی شادمانی نیست


بلای فقر، تنم خسته کرد و روح بکشت
بمرگ قانعم، آن نیز رایگانی نیست


کسی بمثل من اندر نبردگاه جهان
سیاه روز بلاهای ناگهانی نیست


گرسنه بر سر خوان فلک نشستم و گفت
که خیرگی مکن، این بزم میهمانی نیست


به خلق داد سرافرازی و مرا خواری
که در خور تو، ازین به که میستانی نیست


به دهر، هیچکس مهربان نشد با من
مرا خبر ز ره و رسم مهربانی نیست


خوش نیافتم از روزگار سفله دمی
از آن خوشم که سپنجی است، جاودانی نیست


بخنده، پیر خردمند گفت تند مرو
که پرتگاه جهان، جای بدعنانی نیست


چو بنگری، همه سر رشته‌ها بدست قضاست
ره گریز، ز تقدیر آسمانی نیست


ودیعه‌ایست سعادت، که رایگان بخشند
درین معامله، ارزانی و گرانی نیست


دل ضعیف، بگرداب نفس دون مفکن
غریق نفس، غریقی که وارهانی نیست


چو دستگاه جوانیت هست، سودی کن
که هیچ سود، چو سرمایهٔ جوانی نیست


ز بازویت نربودند تا توانائی
زمان خستگی و عجز و ناتوانی نیست


بملک زندگی، ایدوست، رنج باید برد
دلی که مرد، سزاوار زندگانی نیست


من و تو از پی کشف حقیقت آمده‌ایم
ازین مسابقه، مقصود کامرانی نیست


بدفتر گل و طومار غنچه در گلزار
بجز حکایت آشوب مهرگانی نیست


بنای تن، همه بهر خوشی نساخته‌اند
وجود سر، همه از بهر سرگرانی نیست


ز مرگ و هستی ما، چرخ را زیان نرسد
سپهر سنگدل است، این سخن نهانی نیست

مست و هشیار



محتسب، مستی به ره دید و گریبانش گرفت
مست گفت ای دوست، این پیراهن است، افسار نیست


گفت: مستی، زان سبب افتان و خیزان میروی
گفت: جرم راه رفتن نیست، ره هموار نیست


گفت: میباید تو را تا خانهٔ قاضی برم
گفت: رو صبح آی، قاضی نیمه‌شب بیدار نیست


گفت: نزدیک است والی را سرای، آنجا شویم
گفت: والی از کجا در خانهٔ خمار نیست


گفت: تا داروغه را گوئیم، در مسجد بخواب
گفت: مسجد خوابگاه مردم بدکار نیست


گفت: دیناری بده پنهان و خود را وارهان
گفت: کار شرع، کار درهم و دینار نیست


گفت: از بهر غرامت، جامه‌ات بیرون کنم
گفت: پوسیدست، جز نقشی ز پود و تار نیست


گفت: آگه نیستی کز سر در افتادت کلاه
گفت: در سر عقل باید، بی کلاهی عار نیست


گفت: می بسیار خوردی، زان چنین بیخود شدی
گفت: ای بیهوده‌گو، حرف کم و بسیار نیست


گفت: باید حد زند هشیار مردم، مست را
گفت: هشیاری بیار، اینجا کسی هشیار نیست

بیت


با قضا، چیره زبان نتوان بود
که بدوزند، گرت صد دهن است


دور جهان، خونی خونخوارهاست
محکمهٔ نیک و بد کارهاست


خیال کژ به کار کژ گواهی است
سیاهی هر کجا باشد، سیاهی است


به از پرهیزکاری، زیوری نیست
چو اشک دردمندان، گوهری نیست


مپوش آئینه کس را به زنگار
دل آئینه است، از زنگش نگهدار


سزای رنجبر گلشن امید، بس است
بدامن چمنی، گلبنی نشانیدن


برهنمائی چشم، این ره خطا رفتم
گناه دیدهٔ من بود، این خطاکاری




قصیده 20



دانی که را سزد صفت پاکی:
آنکو وجود پاک نیالاید


در تنگنای پست تن مسکین
جان بلند خویش نفرساید


دزدند خود پرستی و خودکامی
با این دو فرقه راه نپیماید


تا خلق ازو رسند بسایش
هرگز بعمر خویش نیاساید


آنروز کآسمانش برافرازد
از توسن غرور بزیر آید


تا دیگران گرسنه و مسکینند
بر مال و جاه خویش نیفزاید


در محضری که مفتی و حاکم شد
زر بیند و خلاف نفرماید


تا بر برهنه جامه نپوشاند
از بهر خویش بام نیفراید


تا کودکی یتیم همی بیند
اندام طفل خویش نیاراید


مردم بدین صفات اگر یابی
گر نام او فرشته نهی، شاید

ابزار وبمستر

ابزار وبمستر

codebazan

codebazan