مطالب ناب
همه شب حیرانش بودم، حیرانِ شهرِ بیدار که پیسوزِ چشمانش می‌سوخت و اندیشه‌ی خوابش به سر نبود و نجوای اورادش                     لَخت لَخت آسمان

همه شب حیرانش بودم،
حیرانِ شهرِ بیدار
که پیسوزِ چشمانش می‌سوخت و
اندیشه‌ی خوابش به سر نبود
و نجوای اورادش
                    لَخت لَخت
آسمانِ سیاه را می‌انباشت
چون لَتِرمَه باتلاقی دمه‌بوناک
                                  که فضا را.
 
حیران بودم همه شب
                           شهرِ بیدار را
که آوازِ دهانش
                   تنها
                        همهمه‌ی عَفِنِ اذکارش بود:
شهرِ بی‌خواب
با پیسوزِ پُردودِ بیداری‌اش
در شبِ قدری چنان. ــ
در شبِ قدری.
 
□
 
گفتم: «بنخفتی، شهر!
همه شب
             به نجوا
                      نگرانِ چه بودی؟»
گفتند:
        «برآمدنِ روز را
                          به دعا
                                  شب‌زنده‌داری کردیم.
مگر به یُمنِ دعا
آفتاب
برآید.»
 
گفتم: «حاجت‌ْروا شدید
                             که آنک سپیده!»
 
به آهی گفتند: «کنون
                          به جمعیتِ خاطر
دل به دریای خواب می‌زنیم
که حاجتِ نومیدانه
چنین معجزآیت
برآمد.»