مادر جن ها فرزندانش را به دشت آورده بود
شاعر : مجید سعد آبادی
باد، مادر جنها
فرزندانش را به دشت آورده بود
و از سر بریده بالای نیزه
مدام اجازه جنگ میگرفت
باد ، همان پیر زنی که با آدم و حوا به دنیا آمد
تنها کسی بود که در لحظه
هم کنار سرِ بی بدن گریه میکرد
هم کنار بدنِ بیسر
پیرزن طوری میوزید و
موهای بالای نیزه را تکان میداد
که انگار نه انگار
روحی از بدن جدا شده است
جنها تا زانو در خون فرو رفته بودند
تا کمر در تاسف
تا گردن در بغضهای ترکیده مادرشان
فرشتهها دسته دسته
از بهشت بیرون آمدند
و دو تا یکی
جنها را از واقعه
بیرون بردند
خلیل گلستان نشین
پیچیده شمیمت همه جا ای تن بی سر
شاعر : سعید بیابانکی
بگذار که این باغ درش گم شده باشد
گلهای ترش برگ و برش گم شده باشد
جز چشم به راهی به چه دل خوش کند این باغ
گر قاصدک نامه برش گم شده باشد
باغ شب من کاش درش بسته بماند
ای کاش کلید سحرش گم شده باشد
شب تیره و تار است و بلا دیده و خاموش
انگار که قرص قمرش گم شده باشد
چاهی است همه ناله و دشتی است همه گرگ
خواب پدری که پسرش گم شده باشد
آن روز تو را یافتم افتاده و تنها
در هیبت نخلی که سرش گم شده باشد
پیچیده شمیمت همه جا ای تن بی سر
چون شیشه عطری که درش گم شده باشد
غنچه سرخ انار
شاعر : حسن واشقانی فراهانی
کم شد دمی که وسعت گرد و غبارها
دید از رسول در همه سو یادگارها
بر هر طرف که دوخت نگاهی به خاک
دید بی دست و سر تپیده به خون گلعذارها
بر باد رفته دید گل سرخ فاطمه
جاری ز خون کنار تنش جویبارها
عباس خفته بود در اطراف علقمه
با پیکری نشسته به رویش غبارها
یک سو به خون تپیده تن اکبر جوان
قاسم به سوی دیگر و بر خاک و خارها
شش ماهه نیز آن سوی یک خیمه خفته بود
با خندهای چون غنچه سرخ انارها
افتاده بود حر به کنار حبیب و جون
با پیکری به سنگر و تیغش شیارها
امشب به هر طرف پی اطفال میدود
فردا روانه است به شهر و دیارها
«سائل» غلام حضرت زینب شدی
بدان! دارد به حق غلامی او افتخارها
نه ، خداحافظی مکن
مشک بر دوش
شاعر : محمدحسین انصاری نژاد
مشك بر دوش سوی علقمه رفت
تا كه شقالقمر نشان بدهد
تا كه چشمش هزار معجزه را
بین خوف و خطر نشان بدهد
شیهه در شیهه اسب و گرد و سوار
آسمان مكث كرده تا چه كند؟
خیمه در خیمه گریه میشنود
آب را شعلهور نشان بدهد؟!
مشك لبتشنه گرم زمزمه شد
گریههای رقیه در گوشش
تا كه یك دشت لالهعباسی
غرق خون جگر نشان بدهد
قبضهی ذوالفقار در مشتش
خشم دریاست در سر انگشتش
كربلا قلعه قلعه خیبر شد
رفت مثل پدر نشان بدهد
با خودش فكر میكند كه فرات
عطش باغ را نمیفهمد
میرود معنی شكفتن را
فوق درك بشر نشان بدهد
همه خشم خونفشان علی
در صدایش وزیده، میخواهد
خطبه شقشیقهای دیگر
با رجزها مگر نشان بدهد
ساعتی بعد آفتاب گرفت
لحظه بعثتی شگفت آمد
سورهای قطعه قطعه در دستش
رفت شقالقمر نشان بدهد
درگاه ذوالجلال
کربلا و مدینه یکی شدند
شاعر : یاسر حوتی
آرام تر بـرو که توانی نمانده است
تا آخرین نگاه زمانی نمانده است
بگذار تا که سیر نگاهت کنم حسیـن!
یک لحظه بعد از تو نشانی نمانده است
میخواستم فدای تو گردم ولی نشد
بعد از شهید علقمه جانی نمانده است
تو می روی ... پس که ؟ عنان گیر من شود
وقتی که هیچ مرد جوانی نمانده است
این گله های گرگ نشستند درکمین
تا با خبر شوند شبانی نمانده است
**
او رفت و بعد ،شیهه اسبی غریب ؛ . . . ماند
شاخه شکست ؛ رایحه عطر سیب ماند
یک تن به جای حضرت یوسف به چاه خفت
اما سری ؛ دریغ . . . به روی صلیب ماند
از آن همه جمال جمیل خدا ؛ فقط
تصویر مات و خاکی شیب الخضیب ماند
دیگر برای بوسه شمشیر جا نبود
حتی لبان دخترکش بی نصیب ماند
درلابلای آن همه فریاد و هلهله
تنها صدای مادری آنجا غریب ماند
**
صحرا میان شعله صدتازیانه سوخت
پروانه های کوچکِ در این میانه سوخت
تنها نه بال نازک پروانه های دشت
گل های سرخ روسری دخترانه سوخت
یکباره کربلا و مدینه یکی شدند
پهلو و دست و بازو و هم شانه سوخت
نزدیک مغرب است
قرآن بخوان
شاعر : سیده فاطمه نوری
خواهم نشست آینه سان در برابرت
تا بنگرم به چشم علی رزم آخرت
ای آفتاب بر سر سرنیزه ها بتاب
قرآن بخوان برای تسلای خواهرت
دشمن که حمله کرد به خیمه به خنده گفت:
زینب کجاست سید و سالار و سرورت؟
اینک به سوی خیمه ما می کنند رو
آن اسب های رد شده از روی پیکرت
با شعله های آتش و با تازیانه ها
تا تسلیت دهند به غمهای دخترت
گویا نشسته مادرم اندر بهشت خلد
آغوش خود گشوده بر آن جسم بی سرت
بابا به اشک بر سر کوثر نشسته است
سیراب کرده حنجر خونین اصغرت
در قتلگاه بر سر دامن گرفته بود
آن جسم زخم خورده و مظلوم، مادرت
می خواستم بیایم و از زیر نیزه ها
پیدا کنم تو را و دهم جان در برت
ناگه سه ساله دخترکی گریه کرد و گفت
عمه بیا که سوخت دلم سوخت دخترت
آتش گرفته بود به دامان بچه ها
آتش به جان ساقه گلهای پرپرت
آبی نبود تا کنم آتش خموش و لیک
با اشک چشم کردم و با یاد کوثرت
دشمن به سویم آمده با تازیانه اش
من می روم به شام به همراهی سرت
ای کاش یابم فرصتی از تازیانه ها
تا بنگرم دوباره به لبخند آخرت
قرآن بخوان که وقت سفر یاریم کنی
جانم فدای صوت خوش و خون حنجرت...
حروف مقطعه
خدا رحم کند
شمع شهدا
شاعر : علیرضا قزوه
عباسِ علی تشنه و طفلان همه تشنه
فریاد و فغان از ستم قوم دغا، های
بازوی حرم، نخل جوانمردی و ایثار
عباس علی، حضرت شمع شهدا، های
آتش به سوی خیمه و خرگاه تو می رفت
از دست ابالفضل چو افتاد لوا، های
با یاد جوانمردی عباس و غم تو
خورشید جدا گریه کند، ماه جدا، های
خورشید نه این است که می چرخد هر روز
خورشید سری بود جدا شد ز قفا، های
می چرخد و می چرخد و می چرخد، گریان
هفتاد قمر گردِ سرِ شمس ضُحی، های
خونین شده انگشتری سوّم خاتم
از سوگ سلیمان چه خبر، باد صبا!؟ های
از داغ علی اصغر محزون، جگرم سوخت
با رفتن عباس، قدم گشت دو تا، های
طفلان عطش نوش تو را حنجره، خون شد
از خفتنِ فریاد در آن حنجره ها، های
بگذار که از اکبر داماد بگویم
با خون سر آن کس که به کف بست حنا، های
تنها چه کند با غم شان زینب کبری
رأس شهدا وای، غریو اسرا ، های
بر محمل اُشتر سر خود کوبید، زینب(س)
از درد بکوبم سر خود را به کجا؟ های
امشب شب دلتنگی طفلان حسین(ع) است
این شعله به تن دارد و آن خار به پا، های
این مویه کنان در پی راهی به مدینه ست
آن موی کنان در پی جسم شهدا، های
این پیرهن پاره، تن کیست ؟ خدایا
گشتیم به دنبال سرش در همه جا، های
در آینه سر می کشد این سر، سر خونین
در باد ورق می خورد آن زلف رها، های
این حنجر داوودی سرهای بریده ست
ترتیل شگفتی ست ز سرهای جدا، های
بگذار هم از گریه چراغی بفروزم
بادا که فروزان بشود شام شما ،های...
من تشنه و دل تشنه و عالم همه تشنه
کو آب که سیراب کند زخم مرا، های
آتش شده ام اتش نوشان منا، هوی
عنقا شده ام، سوخته جانان منا، های
هنگام اذان آمد و در چِک چک شمشیر
او حیّ غزا می زد و من "حیّ علی" های
امشب شب شوریدگی، امشب، شب اشک است
شمشیر مرا تیز کن از برق دعا، های
خون خوردن و لبخند زدن را همه دیدید
گل دادن قنداقه ندیدید الا، های
با فرق علی(ع) کوفه ی دیروز، چها کرد؟
از کوفه ندیدیم بجز قحط وفا، های
بر حنجره ی تشنه چرا تیر سه شعبه؟
کس نیست بپرسد ز شمایان که چرا ؟ های
این کودک معصوم چه می خواست ؟ چه می گفت؟
در چشم شما سنگدلان مُرد حیا، های
مویه کنان
مویه کنان
شاعر : یاسر مسافر
آنجا که اشک پای غمت پا گرفت و بعد...
بغضی میان سینه من جا گرفت و بعد...
وقتی که ذوالجناح بدون تو بازگشت
این دخترت بهانه بابا گرفت و بعد ...
ابری سیاه بر سر راهم نشسته بود
ابری که روی صورت من را گرفت و بعد...
انگار صدای مادری دلخسته می رسید
آری صدای گریه ی زهرا گرفت و بعد...
همراه آن صدا تمامیِّ کودکان
ذکر محمدا و خدایا گرفت و بعد...
هر کس که زنده بود از اهل خیام تو
مویه کنان شد و ره صحرا گرفت و بعد...
دور از نگاه علمدار لشگرت
آتش به خیمه های تو بالا گرفت و بعد...
«پس بر سنان کنند سری را که جبرئیل
شوید غبار گیسویش از آب سلسبیل»
نی نامه
نی نامه
شاعر : قیصر امین پور
خوشا از دل نم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
خوشا زان عشقبازان یاد کردن
زبان را زخمه فریاد کردن
خوشا از نی، خوشا از سر سرودن
خوشا نی نامه ای دیگر سرودن
نوای نی نوایی آتشین است
بگو از سر بگیرد، دلنشین است
نوای نی، نوای بی نوایی است
هوای ناله هایش، نینوایی است
نوای نی دوای هر دل تنگ
شفای خواب گل، بیماری سنگ
قلم، تصویر جانگاهی است از نی
علم، تمثیل کوتاهی است از نی
خدا چون دست بر لوح و قلم زد
سر او را به خط نی رقم زد
دل نی ناله ها دارد از آن روز
از آن روز است نی را ناله پر سوز
چه رفت آن روز در اندیشه ی نی
که اینسان شد پریشان بیشه ی نی؟
سری سرمست شور و بی قراری
چو مجنون در هوای نی سواری
پر از عشق نیستان سینه ی او
غم غربت، غم دیرینه ی او
غم نی بند بند پیکر اوست
هوای آن نیستان در سر اوست
دلش را با غریبی، آشنایی است
به هم اعضای او وصل از جدایی است
سرش بر نی، تنش در قعر گودال
ادب را گه الف گردید، گه دال
ره نی پیچ و خم بسیار دارد
نوایش زیر و بم بسیار دارد
سری بر نیزه ای منزل به منزل
به همراهش هزاران کاروان دل
چگونه پا ز گل بر دارد اشتر
که با خود باری از سر دارد اشتر؟
گران باری به محمل بود بر نی
نه از سر، باری از دل بود بر نی
چو از جان پیش پای عشق سر داد
سرش بر نی، نوای عشق سر داد
به روی نیزه و شیرین زبانی!
عجب نبود ز نی شکر فشانی
اگر نی پرده ای دیگر بخواند
نیستان را به آتش میکشاند
سزد گر چشم ها در خون نشیند
چو دریا را به روی نیزه بیند
شگفتا بی سر و سامانی عشق!
به روی نیزه سرگردانی عشق!
ز دست عشق عالم در هیاهوست
تمام فتنه ها زیر سر اوست